Schöffer & Co.

Familiebedrijf in verzetszaken.

 

 

De Amsterdamse Conrad en Sara Schöffer hebben hun kinderen Lidia, Peter en de latere vooraanstaande historicus Ivo opgevoed met een sterk gevoel van rechtvaardigheid. Het gezin is dan ook niet van plan lijdzaam toe te kijken hoe hun Joodse stadgenoten het tijdens de bezetting steeds moeilijker krijgen en uiteindelijk worden weggevoerd.

 

Hun woning aan de Hacquartstraat wordt een centrum van verzet waar Lidia zich specialiseert in het vervalsen van documenten. De rest van de familie raakt diep betrokken bij de hulp aan onderduikers die zich verspreid over de stad schuilhouden. Aangevuld met nicht Marijke en neef Co Meulman vormen de Schöffers een echt familiebedrijf in verzetszaken.

 

Schöffer & Co. vertelt het fascinerende verhaal van een familie die direct en indirect honderden mensen het leven heeft gered. Het werpt nieuw licht op de organisatie van de hulp aan onderduikers en laat zien hoezeer de levens van onderduikers en hun helpers met elkaar verweven zijn.

 

 Jeroen van der Kris schreef een prachtige recensie in de NRC. Deze lees je hier.

 


 

Lotty's bankje.

Stilstaan bij de Jodenvervolging in Amsterdam

 

 

In 1940 woonden er ongeveer 140.000 Joden in Nederland. 80.000 van hen woonden in Amsterdam, zo'n tien procent van de bevolking van de stad. meer dan 75 procent van hen - mannen, vrouwen en kinderen - werden naar concentratie- en vernietigingskampen gedeporteerd en daar vermoord.

 

In Amsterdam alleen al bestaan meer dan tachtig monumenten die met de vervolging te maken hebben. Daarnaast zijn er veel locaties die een deel van het verhaal van de Jodenvervolging vertellen; gebouwen, pleinen en straten die ooit de stille getuigen waren vand e zwartste pagina uit de geschiedenis van de stad. In Lotty's bankje worden de verhalen achter deze monumenten en locaties verteld. In 95 korte verhalen laat het zien hoe de stad Amsterdam onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van de vervolging van haar Joodse inwoners. 

 

Op 27 november 2018 schreef Hanneloes Pen hierover in Het Parool. Haar artikel vind je hier.